zwart-wit

Zwart-wit is niet hetzelfde als fotografie zonder kleur

In elke kunstvorm spelen contrasten een zeer grote rol. Als een schrijver alles even belangrijk maakt, dan is niets meer belangrijk. Iemand die op een podium enkel grappen aan elkaar rijgt zonder rust of opbouw is misschien een goede moppenverteller maar nog geen cabaretier.

In beeldcommunicatie zijn contrasten ook essentieel. Zo zijn er motief contrasten (een bedelaar zittend voor een dure sportwagen), kleurcontrasten (een gouden sieraad op een paarsblauwe ondergrond) en natuurlijk het licht-donker contrast. Dag en nacht, heet en koud; zonder het één kan het andere niet bestaan. Zonder op de filosofie toer te gaan, het licht heeft het donker nodig om gezien te worden..

Zwart-wit maakt de wereld ook abstracter en legt, door het ontbreken van die kleur, nadruk op de overige elementen.

Maar lang niet elke situatie leent zich voor een boeiende zwart-wit foto. Bovendien is zwart-wit meer dan simpelweg de kleur verwijderen. Contrasten moeten voorkomen dat het resultaat een rommelige brei van grijstinten wordt. Grappig genoeg zijn niet alleen licht en donker, maar ook kleur-contrasten hierbij de sleutel.

In de tijd van analoge fotografie gebruikten we (jawel) kleurenfilters om dat onderscheid te creëren op onze zwart-wit filmpjes. Je schroefde een geel filter op de lens om een blauwe (tegengestelde kleur van geel) lucht donkerder te maken, groen om bomen lichter te maken en rood om de huid van een 15 jarige puber minder problematisch te maken.

Het is leuk om hetzelfde principe precies zo toe te passen in het digitale nabewerking proces. Zo is al dat gerommel met met zwart-wit film en de geur van fixeer in mijn badkamer toch nog ergens goed voor geweest.