nieuw-zeeland 2022

Het Noordereiland

Eind oktober 2022 was het zo ver; na twee jaar uitstel kon ik mijn lang gekoesterde reis naar Nieuw-Zeeland maken. Sinds mijn tienerjaren stond dit land al op mijn denkbeeldige lijstje. Dat kan dan alleen maar tegenvallen zou je denken, maar niets is minder waar. De diversiteit aan landschappen is ongekend. Het land is als een soort samenvatting van veel andere reizen.

Na een nacht in Auckland, een zeer rustige stad vergeleken met Europese steden, ben ik eerst richting Northland (de meest noordelijke punt van Noordeiland) gereden. De relaxte rijstijl van de “Kiwi’s” hielp bij het wennen aan het links rijden.

Northland wordt vaak overgelagen door toeristen maar heeft veel te bieden; subtropische stranden aan de oostkust, verlaten duinstranden aan de westkant, tropische bossen met beschermde stokoude, grote Kauri bomen, en een Jan-van Genten kolonie op de rotsen. Na een week had ik al het gevoel een indrukwekkende reis te hebben gemaakt.

Vervolgens ben ik om Auckland heen gereden naar het kleinere schiereiland aan de oostkant; Coromandel. Hier heb ik een aan het eind van de nacht een kustwandeling gemaakt om de zonsopkomst bij het beroemde Cathedral Cove (een grot die twee stranden verbindt) volledig leeg te kunnen fotograferen. Een prachtige ervaring.

Hierna volgde het gebied rond Rotorua. Bij aankomst bij het meer moest ik even denken waar die geur me toch aan deed denken; IJsland, en de zwavellucht.. Vanuit Rotorua heb ik diverse thermische bronnen en buitenaards lijkende plekken bezocht. Fascinerende natuur.

De beklimming van de vulkaan Mt. Tarawera en de zoektocht naar een vrij onbekende en erg afgelegen kloof (een rivier omgeven door bemoste baslaltpilaren die me wederom aan IJsland deed denken) waren twee hoogtepunten in dit gebied.

Een andere speurtocht was die naar de boom in het meer Taupo. Zuidereiland heeft een beroemde, veel gefotografeerde boom in een meer (Wanaka), maar een goed bewaard geheim is dat Noordereiland er zelfs twee heeft op een lastig vindbare plek. Na twee mislukte pogingen vond ik toch de plek en het licht werkte ook nog mee die avond en ochtend. Veel blijer kan ik niet worden.

Via de “Desert Road” naar de westkust dan. Mt. Taranaki is een perfecte puntige vulkaan bekleed met sprookjes achtige bossen met kronkelige wilgen, varens een veel mos.

Three Sisters staat voor de 3 rotspieken aan de waterlijn van dit enorme strand dat je alleen kan bereiken bij eb. Deze plek deed me qua kleuren en vormen erg aan de Atlantische Spaanse kust denken, mijn favoriete stuk kust in Europa.

Inmiddels wist ik dat de weerman van Nieuw Zeeland niet te vertrouwen is, dus ik sloeg de rampzalige voorspellingen in de wind om de lange oversteek naar Castlepoint aan de Oostkust te maken. En inderdaad een erg mooi golden-en blue hour bij de vuurtoren van dit afgelegen vissersdorp, én de eerste ontmoeting met zeeleeuwen (“you smell them before you see them”).

Op een van de meest afgelegen plekken van mijn reis heb ik via een riviertje (er langs lopen was geen optie) een prachtige grot bereikt waar door het dak het water naar binnen valt.

Ook een betoverende ervaring was een nachtelijke wandeling door een “glowworm” bos. Een uur na zonsondergang worden ze zichtbaar. Met mijn fotografie vanaf statief heb ik de achtergrond wat zichtbaarder kunnen maken, maar in de nacht zie je enkel lichtpuntjes in het aardedonker. Spooky..

Het zuidelijkste puntje bood nog een Amerikaans achtig rotspieken landschap dat volgens mij ook nog heeft gefigureerd in The Lord of the rings.

Mijn reis door Noordereiland eindigde met een bezoek aan mijn nichtje en haar Nieuw Zeelandse vriend. Zij hebben me Wellington laten zien en ik kon al mijn ervaringen over dit mooie land met ze delen. Een erg mooie en gastvrije tussenstop van de reis! De Ferry naar Zuidereiland (en deel twee van mijn reis) was vanuit hun huis te zien.