DOLomieten 2020
Winter in septemper
ELK MEER heeft ZIJN EIGEN KLEURTINTEN
Vliegen was lastig het grootste deel van 2020. Maar ik prees me gelukkig dat ik tenminste even weg kon in september.
Twee weken ervoor ontstond pas het idee om naar de Dolomieten te rijden. Een stukje Italië dat ik alleen nog kende van doorreizen dieper de laars in, maar waar ik al langer benieuwd naar was. Het gebrek aan toerisme gaf een extra gevoel van vrijheid in dit prachtige gebied!
Slapen pal aan de rand van een mooi meer dat dankzij het wisselende weer steeds anders toont is genieten, net als het ontdekken dat elk ander meer weer zijn eigen kleur heeft.
Het was wel weer even wennen dat mijn op de platte kaart uitgestippelde wandelingen in de praktijk ook nog een andere dimensie hadden. Mijn benen kregen dat snel door…
Wakker worden in een winter landshap was al een verassing, maar de wandeltochten door de sneeuw waren minstens avontuurlijk te noemen.
Op weg naar “Tre Cime di Lavaredo” kreeg ik een bonus berg te beklimmen omdat de toegangswegen afgezet waren i.v.m. de sneeuwval. Het gevolg was dat het zeldzaam rustig was bij de uiteindelijke wandeling van het doel (rondom de 3 beroemde bergpunten).
Deze korte maar intensieve reis smaakte naar meer en was de inspiratie om een jaar later richting Slovenië te gaan.
“Nun Parlà” - een nummer dat ik nog kende van eerdere vakanties naar Italië en onderdeel van mijn soundtrack van deze reis